Setmana a Milhau o trabalh a l'ostalariá

Dimenge soi dintrat a Milhau, a miègjorn avèm agut un repais de familha amb los grands. Ai dormit lo vèspre. Puèi soi daissat a l'ostal a ne faire res, quin plaser, a legir un pauc e Bodon, a regardar la television coma un vièlh.

Dimars, èra lo 11 de novembre, e de fach un jorn ont devi pas trabalhar en respècte de la granda guèrra e tot aquò. Pr'aquò mon paire a dich, filh deves dobrir lo bowling a 5 oras, seràs sol. Cal saber que lo bowling es tanben un restaurant, un cafè, e una ostalariá. E donc es pas aisit sol de respondre al telefòn, e de far tot lo trabalh. Primièr grop a l'obertura, 2 cafès, un mièg, un mièg cassis e un perrier citron. Benlèu es pas res mas amb lo telefòn e d'autres que vòlon tanben jogar al bowling. Ai fotut 15 minutas per menar la comanda. Ai donc pas fa pagar.
Puèi dimècres, de bon matin, revelh a 7 oras per èsser a l'ostalariá per 7 oras e mièja. E aquí devi far moment, esperar, dire bonjorn, 2 oras per veire 8 o 10 personas. Puèi netejar la sala. Puèi anar al lièch per ma segonda nuèch fins a miègjorn. Meteissa causa lo dijòus e lo divendres. Son longas las oras a esperar drech los toristas o los trabalhaires que dormisson en çò nòstre.

Avèm dempuèi qualques jorns la television numerica terrèstra a Milhau, es una bona causa e pensavi que la menina de Milhau qu'agacha la television tota la jornada seriá urosa d'aver aquò. Mas non, ai crompat un aplech per recebre los rets. E un còp a l'ostal de la menina vòl pus aquela mèrda coma o dich. Puta de vièlhs qu'an paur de la modernitat. Vòlon ben la television mas pas de cambiaments, i aviái pas res a faire.

Aqueste vèspre, vau a Montpelhièr per la partida de rugbi Montpelhièr contra París.